Matka Boska z Guadalupe
Na przestrzeni lat Matka Boska z Guadalupe dokonywała wielu cudów. Bazylika Matki Boskiej z Guadalupe to obecnie drugie największe i najczęściej odwiedzane miejsce kultu chrześcijańskiego na świecie. Na pielgrzymki do Guadalupe udaje się ok. 20 milionów wiernych rocznie.
Bazylika Matki Boskiej z Guadalupe
Bazylika Matki Bożej z Guadalupe jest, zaraz po Watykanie, największym i najczęściej odwiedzanym miejscem kultu chrześcijańskiego na świecie. Rocznie odwiedza go ok. 20 milionów pielgrzymów. Sanktuarium powstało na wyraźne żądanie Najświętszej Maryi Panny podczas pierwszego Objawienia Juanowi Diego mającego miejsce na wzgórzu Tepeyac dnia 9 grudnia 1531 r.
W miejscu, gdzie Matka Boża objawiła się ubogiemu Indianinowi, wkrótce postawiono małą kaplicę. Później ją powiększono, a z czasem wybudowano olbrzymią bazylikę pod wezwaniem Matki Bożej z Guadalupe. Od samego początku jej istnienia dokonują się tu nieustannie cudowne nawrócenia i uzdrowienia.
Obecny kościół został wybudowany w pobliżu wcześniejszej, XVI wiecznej bazyliki ukończonej w 1709 roku. Kiedy stara bazylika, wybudowana na podmokłym gruncie, w wyniku trzęsień ziemi poczęła obracać się w ruinę, kilkanaście lat temu powstało nowe sanktuarium, w którym został umieszczony cudowny obraz. Nowe sanktuarium zostało ukończone w 1976, a zaprojektował je wielki meksykański architekt Pedro Ramirez Vasquez (autor m.in. Muzeum Antropologicznego i Stadionu Azteków).
Nowa bazylika przypomina swoim kształtem wielki, okrągły namiot, wznoszony niegdyś na pustyni, ten, który Bóg polecił Mojżeszowi wznieść u stóp Góry Synaj. Na szczycie Bazyliki znajduje się krzyż, którego podstawą jest litera „M” oznaczająca zarówno Maryję, jak i Meksyk. Nowa bazylika może pomieścić ok. 12 tys. osób, a na placu przed bazyliką jest miejsce dla ok. 30 tys.
To właśnie w nowej bazylice, na centralnym pilastrze, znajduje się cudowny obraz Najświętszej Maryi Panny z Guadalupe. Dzięki okrągłemu kształtowi bazyliki, obraz Matki Bożej może być widziany z każdego punktu kościoła.
CHRONOLOGIA WYDARZEŃ ZWIĄZANYCH Z SANKTUARIUM
1531 – Objawienia Matki Bożej
1533 – Powstanie pierwszego sanktuarium
1556 – Rozpoczęcie budowy nowego kościoła przez Biskupa Alonso Montufara
1567 – Ukończenie budowy kościoła
1647 – Zasłonięcie wizerunku szkłem
1649 – Wzniesienie Kaplicy Indian
1666 – Zbudowanie malutkiej kaplicy na Wzgórzu Tepeyac
1695 – Położenie pierwszego kamienia węgielnego pod budowę sanktuarium
1709 – Ukończenie budowy sanktuarium
1746 – Uroczysta koronacja obrazu
1749 – Kościół otrzymuje tytuł kolegiaty
1749 – Wzniesienie kościoła na Wzgórzu Tepeyac
1787 – Wybudowanie Kościoła i Klasztoru Sióstr Kapucynek
1791 – Zbudowanie Kaplicy Źródełka
1895 – Uroczyste ukoronowanie wizerunku koronami papieskimi
1904 – Kościół otrzymuje tytuł bazyliki
1911 – Budowa kościoła na miejscu domu Juana Bernardino
1921 – Eksplozja bomby podłożonej pod wizerunkiem, zniszczenie kościoła
1929 – Pierwsze uwagi fotografa Alfonso Marcue opisujące szczegóły odbicia wyglądającego jak głowa mężczyzny w prawym oku Maryi
1931 – Uroczystości z okazji 400-lecia Objawień
1941 – Otwarcie Muzeum Guadalupańskiego na tyłach Starej Bazyliki
1951 – Badacz Carlos Salinas zauważa w prawym oku wizerunek głowy mężczyzny.
1956 – Dr Torroela-Bueno, okulista, bada oczy wizerunku Maryi na filmie
1958 – Dr Rafael Torija-Lavoignet publikuje swe badania o zjawisku Purkyniego-Sansona, które jest uwidocznione na wizerunku z Guadalupy
1962 – Dr Charles Wahlig ogłasza odkrycie 2 wizerunków odbitych w oczach Maryi
1966 – Papież Paweł VI przesyła bazylice złotą różę
1974 – Rozpoczęcie budowy nowej bazyliki autorstwa Pedro Ramirez Vasquez
1975 – Usunięcie szkła dla umożliwienia przebadania wizerunku przez okulistę dr Enrique Grave
1976 – Uroczyste poświęcenie nowej bazyliki
1979 – Pierwsza wizyta Jana Pawła II w sanktuarium
1979 – Dr José Aste Tönsmann ogłasza odkrycie odbicia co najmniej 4 postaci ludzkich w obydwu oczach wizerunku
1990 – Papież Jan Paweł II ogłasza Juana Diego błogosławionymNowa Bazylika
1991 – Konsekracja nowego baptysterium
1992 – Papież Jan Paweł II poświęca w Bazylice św. Piotra kaplicę ku czci Matki Bożej z Guadalupe
1999 – Papież Jan Paweł II, podczas swej trzeciej wizyty w sanktuarium ogłasza datę 12 Grudnia świętem liturgicznym dla całego kontynentu amerykańskiego
2002 – Kanonizacja Juana Diego w Bazylice MB z Guadalupe
PRZEWODNIK DLA ZWIEDZAJĄCYCH SANKTUARIUM
Nowa Bazylika Matki Bożej z Guadalupe
Nowa bazylika została konsekrowana 12 października 1976 roku. Budowlę zaprojektował Pedro Ramirez Vazquez w odpowiedzi na zwiększające się zapotrzebowanie na większą światynię, która mogłaby przyjąć wciąż rosnącą liczbę pielgrzymów, a także z powodu szkód wywołanych przez trzęsienia ziemi w starej bazylice. Nowa bazylika ma kształt okrągłego namiotu, nawiązującego symbolicznie do Namiotu Spotkania Mojżesza z Bogiem, oraz do płaszcza Matki Bożej. Bazylika ma ponad 42 metry wysokości i prawie 100 metrów średnicy i jest zdolna pomieścić ponad 10.000 pielgrzymów. W jej wnętrzach znajduje się Cudowny Obraz, który poprzez jej okrągły kształt jest widoczny z każdego punktu świątyni. Pod obrazem znajduje się ruchomy chodnik, który pozwala na przemieszczanie się wielu pielgrzymów nie tarasując miejsca. Po lewej stronie obrazu widnieje zawieszonych ponad 20 flag narodowych państw, które przyjęły Matkę Bożą z Guadalupe za swoją patronkę. Natomiast pod obrazem jest umieszczony główny ołtarz, na którym odbywają się Msze Święte. Poza tym wewnątrz znajduje się 9 kaplic, a w części dolnej kościoła sklepy z dewocjonaliami i biura administracyjne.
Stara Bazylika Matki Bożej z Guadalupe
Świątynia została oddana do użytku i konsekrowana dnia 1 maja 1709 roku. Autor projektu, Pedro de Arrieta, nad Stara Bazylikakażdymi wejściowymi drzwiami do bazyliki umieścił płaskorzeźby przedstawiające moment objawienia się Matki Bożej Juanowi Diego, a także wizerunki apostołów i proroków. Cztery wieże bazyliki, kopuła oraz łuk nad głównym wejściem w sposób symboliczny nawiązują do Świątyni Salomona w Jerozolimie. Gdy w 1749 roku kościół otrzymał tytuł kolegiaty wewnątrz światyni zbudowano chór, w którym zasiadali najznamienitsi kapłani. W 1895 roku z powodu przebudowy świątyni chór usunięto, ale dodano przepiękny baldachim nad głównym ołtarzem, oraz namalowano wiele obrazów przedstawiających wydarzenia związane z kultem Matki Bożej z Guadalupe. Z powodu postawienia świątyni na grzęskim gruncie oraz trzęsień ziemi, budynek zaczął się niebezpiecznie przechylać i w 1976 roku postanowiono go zamknąć w celu przeprowadzenia prac konserwacyjnych. Ponowne otwarcie bazyliki miało miejsce w roku 2002 i od tamtego momentu kościół ma status świątyni ekspiacyjnej.
Muzeum Bazyliki Matki Bożej z Guadalupe
Muzeum znajduje się na tyłach starej bazyliki w miejscu, gdzie dawniej znajdowały się pomieszczenia administracyjne kościoła. Muzeum zostało założone w 1941 roku z inicjatywy kustosza sanktuarium ks. Feliciano Cortez y Mora, w celu ukazania dzieł związanych z kultem maryjnym, wykonanych na przestrzeni wieków. W muzeum znajduje się największa w Meksyku kolekcja sztuki maryjnej. Przeważają retablos (małe obrazki wotywne) autorów kolonialnych zarówno z Nowej Hiszpanii jak i Europy, ale także można podziwiać rzeźby wykonane w różnych technikach i z różnorodnych materiałów, fotografie, wyroby z porcelany i srebra, meble, szaty liturgiczne i księgi. Większość autorów tych dzieł jest anonimowych, ale w muzeum znajdują się dzieła tak znamienitych artystów jak: Matías de Arteaga y Alfaro, Cristóbal de Villalpando, Nicolás Cabrera, Sebastián López de Arteaga, Baltasar de Echave Ibía, José de Alcíbar, Juan Correa, Juan Cordero, Pedro Gualdi, Casimiro Castro, José Guadalupe Posada, Hugo Brehme, Tiburcio Soteno, David Alfaro Siqueiros czy Salvador Dalí. Aktualnie muzeum jest złożone z 12 sal wystawowych, z których bez wątpienia należy zobaczyć zakrystię z przepiękną ikonografią guadelupańską, Salę Kapitularną z obrazami kustoszy sanktuarium czy Salę Biskupią z kolekcją mebli, porcelany i starych zegarów.
BaptysteriumOgród Tepeyac z rzeźbą Ofiarowanie
Z lewej strony starej bazyliki, za pomnikiem Papieża Jana Pawła II znajduje się nowoczesne baptysterium, zbudowane i konsekrowane w 1991 roku. Jego konstrukcja posiada formę spirali, a wewnątrz odbywają się uroczystości związane ze chrztem.
Kaplica na Wzgórzu Tepeyac
Schody za starą bazyliką, z prawej strony od baptysterium, prowadzą ok. 100 metrów w górę do stojącej na szczycie wzgórza kaplicy. Według tradycji, to własnie tam Juan Diego miał zebrać róże jako znak dla biskupa Zumarragi na prawdziwość objawień. Pierwszą malutką kapliczkę postawiono w tym miejscu dopiero w 1666 roku, a prawie 100 lat później, w 1749 roku zbudowano większy kościół. Wewnątrz świątyni znajdują się obrazy namalowane przez Fernando Leal, współtwórcę meksykańskiego muralizmu, przedstawiające najbardziej znaczące momenty z historii objawień. Poza tym z tarasu przed świątynią rozciąga się zapierający w piersiach widok na Miasto Meksyk.
Pomnik przedstawiający kadłub okrętu
Schodząc ze Wzgórza Tepeyac i kierując się w lewą stronę natykamy się na pomnik przedstawiający kadłub okrętu w pełnym ożaglowaniu. Pomnik nawiązuje do jednego z najsławniejszych cudów Matki Bożej z Guadalupe. Statek wiozący ludzi z Hiszpanii znajdował się blisko portu w Veracruz, gdy rozpętała się burza zagrażająca życiu znajdujących się na nim ludzi. Marynarze poprosili o pomoc Matkę Bożą z Guadalupe, morze się uspokoiło, a oni z wyrazem wdzięczności przynieśli na swoich barkach maszt okrętu, który ulokowali na terenie sanktuarium. Na początku XX wieku silny wiatr zniszczył maszt i wtedy zastąpiono go tym własnie pomnikiem, który nawiązuje do oryginału.
Ogród Tepeyac z rzeźbą Ofiarowanie
Schodząc dalej w dół wchodzimy do przepięknego ogrodu, pełnego kwiatów, drzew i zieleni. W nim znajduje się monumentalna
rzeźba Ofiarowanie, licząca 17 figur, która przedstawia hołd złożony Matce Bożej przez Indian. Figura Matki Bożej liczy prawie
4 metry i jest otoczona figurą Juana de Zumarraga, Juana Diego i anonimowych Indian, którzy składają Matce Bożej ofiary z
kukurydzy, kwiatów i kadzidła. Dwa Ogród Tepeyac z rzeźbą Ofiarowaniemałe źródełka, które spływają otaczając rzeźbę i łączą się u stóp Matki Bożej, są symbolem jedności Hiszpanów i Indian, którzy tworzą nowy, meksykański naród. Dzieło zaprojektował Aurelio Mendoza, natomiast rzeźbę w brązie wykonali Alberto Perez Soria i Gerardo Quiroz. Inauguracja dzieła miała miejsce we wrześniu 1986 roku.
Kaplica Źródełka
Skręcając w prawo, za rzeźbą Ofiarowanie, po lewej stronie mijamy piękny kościółek, zwany Kaplicą Źródełka. Według tradycji to właśnie w tym miejscu Matka Boża objawiła się Juanowi Diego, a na dowód tego, wytrysnęło małe źródełko. W 1791 roku na tym miejscu postawiono mały kościółek projektu Francisco de Guerrero y Torres. Świątynia zbudowana na planie okręgu jest bez wątpienia jednym z najpiękniejszych dzieł architektonicznych stylu barokowego w Meksyku. Piękna kopuła w stylu azulejo, znakomite malowidła przedstawiające aniołów, czy drewniana figura Juana Diego, która podtrzymuje pulpit są tego najlepszym dowodem.
Kaplica Indian
Idąc dalej, z prawej strony widzimy małą kaplicę, która jest najstarszym zachowanym budynkiem na terenie sanktuarium. Została zbudowana w 1649 roku na prośbę Luisa Lasso de Vega, w miejscu, w którym, według tradycji, mieszkał Juan Diego w ostatnich latach swego życia. Dzisiaj znamy ją pod nazwą Kaplicy Indian, bo to właśnie tam, w 1679 roku powstało Chrześcijańskie Bractwo Indian. Przez wiele lat kaplica popadała w ruinę, aż do roku 1998, kiedy to grupa kapłanów postanowiła ją odrestaurować na cześć 450 rocznicy urodzin Juana Diego. Wewnątrz świątyni, w zakrystii znajdującej się po lewej stronie od ołtarza, można zobaczyć fundamenty pierwszych pustelni wybudowanych przez biskupów Zumarraga i Montufar.
Dzwonnica nowej Bazyliki Matki Bożej z Guadalupe
Ponownie wchodząc na wielki plac położony u stóp wzgórza i bazylik napotykamy wielkich rozmiarów dzwonnicę zaprojektowaną przez Pedro Ramireza Vazquez, a zainaugurowaną w 1991 roku. Na dzwonnicy umieszczono różne zegary, jako symbol różnorodnych sposobów mierzenia czasu: mamy zegar cywilny, zegar astronomiczny używany przez żaglarzy, zegar słoneczny oraz aztecki zegar księżycowy. 23 metrowa konstrukcja jest uzupełniona o wiele wyższą wieżą, na której umieszczono 10 dzwonów wygrywających ponad 20 różnych melodii. Z przodu dzwonnicy znajduje się okrągła scena, na której przedstawia się za pomocą figur poruszanych skomplikowanymi systemami elektronicznymi, historię objawień na wzgórzu w Tepeyac.
Klasztor Sióstr Kapucynek
Zwiedzanie sanktuarium kończy się na byłym klasztorze Sióstr Kapucynek znajdującym się z prawej strony od starej bazyliki. Klasztor został zaprojektowany i zbudowany w 1787 roku przez Ignacio Costera. W porównaniu z innym świątyniami leżącymi na terenie sanktuarium, kościół charakteryzuje się stylem raczej surowym i prostym, co wcale nie znaczy, że nie ma swego uroku. Oglądając klasztor należy zwrocić uwagę przede wszystkim na wielokolorową fasadę budynku, a wchodząc do środka na jeden z elementów „polskich” znajdujących się na terenie sanktuarium, a więc obraz Jezusa Miłosiernego. W połowie XIX wieku, mieszkające tu siostry kapucynki, ze względu na nowe, liberalne prawo, musiały opuścić klasztor, który stał się najpierw garnizonem wojskowym, a potem szpitalem. Z czasem klasztor i kościół wróciły do swego pierwotnego przeznaczenia, ale w latach 70-tych zeszłego wieku zostały ponownie zamknięte, w celu przeprowadzenia pierwszej na świecie niwelacji terenu wraz ze znajdującymi się na nim budynkami.
>>> oficjalna strona internetowa Bazyliki Matki Boskiej z Guadalupe (w jęz. hiszpańskim)
PIERWSZE OBJAWIENIE – 9 GRUDNIA 1531 ROKU
Po raz pierwszy Matka Boża objawiła się Juanowi Diego o świcie 9 grudnia 1531 r. na Wzgórzu Tepeyac w święto Niepokalanego Poczęcia. Przemawiając do niego w jego ojczystym języku náhuatl wskazuje najpierw na pewne prawdy dogmatyczne: istnieje Bóg prawdy i życia, który jest Panem wszystkiego, co istnieje. Ten Bóg ma Matkę, która jest pomostem między Nim a ludźmi, a która jest Panią, która do niego właśnie przemawia. Ta Matka jest Matką Boga i jest Dziewicą. W tych kilku słowach Matka Boska objawia Juanowi Diego najważniejsze prawdy dogmatyczne. Następnie kieruje do niego swoją prośbę: chce, aby w miejscu objawienia zbudowano jej sanktuarium, które mogłoby służyć jej ludowi, i tę świątynie ma wznieść hiszpański biskup.
Tekst objawienia z księgi Nican Mopohua:
Była sobota tuż przed wschodem jutrzenki, kiedy szedł do miasta. Śpiew ptaków, które usłyszał u stóp wzgórza Tepeyacac był tak piękny, że Juan Diego zaczął się zastanawiać, czy nie śni. A może znalazł się przypadkiem w ziemskim raju? Kiedy śpiew umilkł i usłyszał wołający go głos, poszedł w jego kierunku. Odczuł wielką radość. Nie bał się. Piękna Pani, która zapytała go dokąd idzie, stała naprzeciw niego. Ujrzał, że jest niezwykłej wielkości, ma piękne szaty, błyszczące jak słońce, a miejsce, w którym stała było otoczone jakby blaskiem drogocennych kamieni. Ziemia błyszczała wokół Niej jak tęcza. Wszelkie rośliny wyglądały tak, jakby się przemieniły w kosztowności.
Pokłonił się i na Jej pytanie odrzekł: Pani, muszę dojść do Twego kościoła w Meksyku, aby uczestniczyć we Mszy św., co zostało nam przekazane i dane przez kapłanów… Ona zaś mu powiedziała:
– Wiedz i dobrze zrozum, najpokorniejszy z moich synów, że Ja jestem zawsze Dziewicą – Świętą Maryją, Matką Boga prawdziwego, dla którego istniejemy, Stworzyciela wszystkich rzeczy, Pana nieba i ziemi. Chciałabym, żeby tutaj został wybudowany kościół, abym mogła wam ukazać i dać moją miłość, moje współczucie, moją pomoc i opiekę, gdyż jestem waszą Matką miłosierną dla was, dla wszystkich mieszkańców tej ziemi i dla wszystkich, którzy Mnie kochają, wzywają i darzą ufnością. Ja słucham ich uskarżań i zajmuję się ich biedami, ich potrzebami, ich troskami. Aby wypełnić to, o co proszę, idź do pałacu biskupa w Meksyku i powiedz mu, że bardzo pragnę, żeby tu, na tej równinie powstał kościół wybudowany na moją cześć. Opowiesz mu w szczegółach wszystko, co widziałeś i co tu podziwiałeś oraz to, co słyszałeś. Bądź pewien, że będę ci niezmiernie wdzięczna i dam ci nagrodę za wysiłki i trud, jaki podejmiesz dla wypełnienia tej misji. Oto usłyszałeś moje
wskazówki. Idź mój najpokorniejszy synu i wypełnij to jak najlepiej.
Juan Diego pochylił głowę i rzekł: Pani, będę posłuszny twoim wskazaniom. Teraz muszę Cię opuścić.
Zszedł ze wzgórza i poszedł prosto do Meksyku. Matka Boża ukazała mu się we wszystkich Swych przymiotach! Ujawniła pragnienie, by świątynię poświęconą azteckiej bogini zastąpiono kościołem dla Boga Prawdziwego. Juan Diego udał się więc do biskupa. Kiedy udało mu się otrzymać pozwolenie na ujrzenie go i kiedy opowiedział, co go spotkało, zauważył, że biskupowi bardzo trudno było uwierzyć w jego cudowną, nadprzyrodzoną przygodę. Po wysłuchaniu został więc odesłany. Biskupem był wówczas o. Juan de Zumarraga, franciszkanin, rówieśnik Juana Diego. Na zakończenie rzekł mu: Przyjdź jeszcze kiedyś do mnie, mój synu, chętnie cię posłucham. Opowiesz mi wtedy wszystko od początku, a ja się zastanowię nad prośbą, w sprawie której przybyłeś.
Juan Diego odszedł więc smutny: prośba Pięknej Pani nie została przyjęta.
DRUGIE OBJAWIENIE – 9 GRUDNIA 1531 ROKU
Kiedy Juan Diego dotarł do domu biskupa, szybko przekonał się, że wypełnienie misji, jaką Maryja mu powierzyła, jest ponad jego możliwości. Biskup Zumarraga wprawdzie był bardzo miły i cierpliwie wysłuchał opowiadania o objawieniu Matki Bożej, ale myśl o budowie kościoła na prawdziwym pustkowiu odrzucił jako nierealną. Juan zmęczony i zawiedziony nieudaną misją wrócił na miejsce objawienia. Kiedy dotarł na wzgórze, Niepokalana Dziewica już na niego czekała. Choć Juan Diego przyznaje się do porażki w spotkaniu z biskupem, Maryja jeszcze raz powtarza mu kim jest i potwierdza jego wybór jako wysłannika.
W tym samym dniu powrócił na miejsce spotkania z Maryją, która czekała na niego tam, gdzie widział Ją po raz pierwszy. Wyznał Jej, że postąpił zgodnie z poleceniem: z wielkim trudem udało mu się spotkać z biskupem, w szczegółach opowiedział
mu o niezwykłym zdarzeniu, jednak – skończył swą opowieść:
– Przyjął mnie życzliwie, wysłuchał uważnie, lecz to, co mi powiedział oznacza, że nie wierzy.
Na koniec Juan Diego poprosił Maryję, żeby posłała do biskupa kogoś godniejszego i wzbudzającego szacunek. Wtedy biskup z pewnością nie będzie podejrzewał, iż prośba o budowę kościoła jest wymysłem człowieka, lecz spełni żądanie Maryi. Błagając o wybaczenie za niewypełnienie misji, czekał na Jej odpowiedź. Maryja zaś powiedziała:
– Posłuchaj, najmniejszy z Moich synów, powinieneś zrozumieć, że Ja mam liczne sługi i posłańców, którym mogę powierzyć wypełnienie mojego polecenia i mojej prośby, lecz to właśnie ciebie proszę o pomoc, żeby za twoim pośrednictwem moje życzenie się spełniło. Gorąco cię proszę, najmniejszy synu, i stanowczo ci nakazuję, żebyś jutro poszedł zobaczyć się z biskupem. Pójdziesz tam w moim imieniu i powiesz mu o moim życzeniu, żeby zaczął budować tutaj kościół. I powiedz mu, że to Ja, zawsze Dziewica, Święta Maryja, Matka Boga wysłałam cię do niego.
Juan Diego przystał na prośbę Maryi, obiecując nazajutrz o zachodzie słońca przynieść Jej odpowiedź.
Umocniony tym spotkaniem, Juan Diego z nowym entuzjazmem zabrał się do spełnienia powierzonej mu misji. Następnego dnia musiał okazać wielki upór, by skłonić służbę, żeby pozwoliła mu spotkać się ponownie z biskupem. Biskup cierpliwie wysłuchał jego relacji ze spotkania z Matką Bożą i na koniec powiedział, że dopiero wtedy podejmie konkretne działania w sprawie budowy kościoła, gdy Maryja da mu jakiś widzialny znak. Po tej rozmowie Juan Diego poszedł znowu na wzgórze Tepeyac, aby opowiedzieć o wszystkim Maryi. Ona aprobuje decyzję biskupa i obiecuje dać znak, który sprawi, że biskup Zúmarraga uwierzy i spełni cel maryjnego objawienia.
Nazajutrz, 10 grudnia wyszedł więc przed świtem z domu. Około godz. 10, po Mszy św., kiedy wszyscy odeszli, on udał się do pałacu biskupa. Jednak tym razem czyniono mu jeszcze większe trudności. Udało mu się jednak ujrzeć go i rzucić do jego stóp. Ze smutkiem i płaczem powtórzył polecenia Pięknej Pani: biskup ma wybudować kościół. Niestety i tym razem, choć Juan Diego – wypytywany szczegółowo – powtórzył przebieg swych spotkań z Matką Bożą, nie spotkał się z wiarą i zrozumieniem. Wreszcie biskup orzekł, że aby uwierzyć, iż przysyła Go Najświętsza Panna i żeby wybudować dla Niej kościół musi otrzymać jakiś znak. To uwiarygodni Jej posłańca.
Nie zrażony tym Juan Diego postanowił przekazać ten warunek Maryi. Tymczasem biskup szybko znalazł w swym otoczeniu osoby godne polecenia im delikatnej misji: śledzenia Indianina. Miały mu donieść, gdzie się uda i co będzie robił. Ci jednak, którzy szli za nim stracili go z oczu. Rozwścieczeni tym powrócili i zaczęli nalegać na biskupa, żeby nie dawał wiary zwodzicielowi, zmyślającemu «nieprawdę». Jego zaś postanowili ukarać, kiedy tylko powróci. Tymczasem Juan Diego zaniósł odpowiedź Maryi. Ona zaś odrzekła:
– Bardzo dobrze, mój mały, jutro pójdziesz zanieść znak biskupowi, jakiego wymaga. Dzięki temu uwierzy i nie będzie już
w nim wątpliwości ani podejrzliwości. I wiedz, że Ja ciebie wynagrodzę za twe starania, wysiłki i trud dla Mnie. Czekam tu na ciebie jutro.
CZWARTE OBJAWIENIE – 12 GRUDNIA 1531 ROKU
Umocniony spotkaniem z Niepokalaną Juan Diego poszedł odwiedzić swojego wujka Bernardino. Zmartwił się bardzo, kiedy zobaczył go w łóżku, dotkniętego ciężką chorobą. Nie mógł go zostawić samego, został więc z nim przez całą noc i cały następny dzień, aby przygotowywać mu posiłki i lekarstwa. To był główny powód, dla którego w poniedziałek rano nie mógł stawić się na umówione spotkanie z Matką Bożą. Juan Bernardino czuł się coraz gorzej i poprosił siostrzeńca, aby przyprowadził mu księdza, gdyż chciał jeszcze przed śmiercią wyspowiadać się i przyjąć komunię św. Juan Diego wczesnym rankiem 12 grudnia pobiegł po księdza do kościoła parafialnego. Droga prowadziła przez wzgórze Tepeyac. Kiedy tam się znalazł, nagle, ku jego wielkiemu zaskoczeniu, pojawiła się przed nim postać Matki Bożej. Maryja prosi go o zaufanie w związku z chorobą jego wuja, bo przecież Ona jest Matką i nie będzie obojętna na cierpienia człowieka. Następnie każe mu wejść na szczyt wzgórza, napełnić płaszcz kwiatami i zanieść je jako znak do biskupa.
Jednak następnego dnia Juan Diego nie mógł się udać na umówione spotkanie. Wujek, który go odwiedził – Juan Bernardo rozchorował się i jego stan był bardzo poważny. Wezwany lekarz niewiele pomógł, więc wujek prosił o przyprowadzenie księdza, przekonany, że nadszedł jego ostatni dzień. We wtorek, przed świtem Juan Diego wyszedł więc z pośpiechem po księdza. Dochodząc do drogi prowadzącej na wzgórze Tepeyac, zaczął się obawiać, że idąc tędy może spotkać Piękną Panią. Wtedy będzie musiał iść do biskupa ze znakiem. A przecież musiał przede wszystkim sprowadzić księdza do wujka, który pragnął się wyspowiadać! Postanowił więc okrążyć wzgórze, żeby Maryja go nie zauważyła. Ujrzał Ją jednak schodzącą ze zbocza. Podeszła do niego do stóp wzgórza, które zamierzał ominąć i zapytała:
– Co się stało mój synu? Dokąd idziesz? – Pochylił się więc zaczął tłumaczyć:
– Moje Dziecko, Córeczko, Pani! Niech Bóg uczyni Cię szczęśliwą. Ja Cię zasmucę, ale wiedz, że twój sługa, a mój wujek jest bardzo chory.
Po przedstawieniu sytuacji i wyjaśnieniu, jak bardzo musi się śpieszyć, by na czas sprowadzić księdza zapewnił, że potem powróci, by zanieść biskupowi obiecany znak. Po wysłuchaniu Indianina Maryja odpowiedziała:
– Posłuchaj mnie i zrozum dobrze, najmniejszy z moich synów. Nic nie powinno cię przestraszać i smucić. Niech twoje serce będzie spokojne. Nie bój się tej choroby ani żadnej innej, nie miej trosk. Czyż nie ma tutaj Mnie, która jestem twoją Matką? Czy nie jesteś pod moją opieką? Czy Ja nie jestem twoim zdrowiem? Czy ty nie spoczywasz szczęśliwy na Mojej piersi? Czegóż jeszcze więcej pragniesz? Nie bądź nieszczęśliwy ani niczym wzburzony. Nie bądź smutny z powodu choroby twego wujka. On nie umrze. Bądź pewien, że w tej chwili jest uzdrowiony.
Juana Diego pocieszyły słowa Pani z Nieba. Chętnie wykonał więc Jej kolejne polecenie:
– Wejdź, o najmniejszy z moich synów, na sam szczyt wzgórza, tam, gdzie Mnie ujrzałeś po raz pierwszy i gdzie udzieliłam ci wskazówek. Zobaczysz tam różne kwiaty. Zerwij je i potem mi je przynieś.
Juan Diego natychmiast wspiął się na wzgórze. Nigdy nie widział tak wielkiej różnorodności cudnych róż w dodatku o tej porze roku! Pachniały i pokryte były kroplami rosy, przypominającymi kosztowne perły. Zaczął je więc zbierać i umieścił je w swojej tilmie. Szczyt wzgórza nie był miejscem, gdzie mogłyby kwitnąć jakiekolwiek kwiaty. Pełno tu było skał, cierni. Gdzieniegdzie rosła trawa, o ile nie było przymrozków. Zaniósł zebrane róże Pięknej Pani. Ona zaś wzięła je do rąk i ponownie umieściła w jego tilmie ze słowami:
– O, najmniejszy z moich synów. Te róże są znakiem, jaki zaniesiesz biskupowi. Powiesz mu w moim imieniu, że w nim ujrzy moje życzenie i powinien mu się podporządkować. Ty jesteś moim posłańcem, najbardziej godnym mojego zaufania. Stanowczo ci jednak polecam, żeby rozwinął swą szatę dopiero przed biskupem. Wszystko mu też opowiesz.
Po wysłuchaniu raz jeszcze prośby Maryi o wybudowanie kościoła oraz Jej wskazówek Juan Diego udał się bezpośrednio
do Meksyku, strzegąc w zawiniętej szacie swych pachnących róż.
CUDOWNY WIZERUNEK MARYI
Kiedy Juan Diego stanął przed biskupem Zumarraga rozwiązał rogi swojego płaszcza. Zaskoczony biskup zobaczył całe naręcze cudownych kastylijskich róż, które po pewnym czasie znikły, a na tilmie ukazało się przepiękne odbicie postaci Matki Boskiej. Biskup zerwał się z fotela i razem z domownikami ukląkł u stóp Indianina i przed długi czas adorował cudowny obraz. Po długim czasie gorącej modlitwy, biskup wstał, delikatnie zdjął tilmę z ramion Juan Diego i przeniósł ją do głównego ołtarza swojej kaplicy.
Wieść o cudzie rozeszła się po mieście lotem błyskawicy. Następnego dnia w procesji przeniesiono cudowny obraz do katedry. Wydarzeniu towarzyszył radosny śpiew ogromnej rzeszy ludzi. 12 grudnia rano Matka Boża objawiła się również umierającemu Juanowi Bernardino, wujkowi Juana Diego. Przywróciła mu pełne zdrowie i powiedziała, żeby się nie martwił o swego siostrzeńca, gdyż posłała go do biskupa z cudownie odbitym obrazem na jego płaszczu. Powiedziała również pod jakim tytułem chciałaby, aby Ją czczono w przyszłości:
Zawsze Dziewica, Święta Maryja z Guadalupe.
CHRONOLOGIA WYDARZEŃ ZWIĄZANA Z CUDOWNYM WIZERUNKIEM
1474 – Narodziny Indianina Quauhtlatoatzin w Cuautitlan
1476 – Narodziny Juana de Zumarraga w Hiszpanii
1492 – Lądowanie Krzysztofa Kolumba na amerykańskiej wyspie San Salvador
1514 – Wzniesienie pierwszego sanktuarium Maryjnego w Nowym Świecie w mieście Higuey
1519 – Przybycie Hernana Corteza do Meksyku
1521 – Upadek Imperium Azteków
1524 – Przybycie pierwszych 12 Franciszkanów
1525 – Chrzest Quauhtlatoatzin, który otrzymuje chrześcijańskie imię Juan Diego.
1528 – Przybycie mnicha Juana de Zumarraga
1529 – Śmierć Marii, żony Juana Diego
1531 – Objawienia Matki Bożej
1533 – Powstanie pierwszego sanktuarium w miejscu Objawień
1541 – Pierwsze franciszkańskie świadectwa o masowych nawróceniach Azteków
1548 – Śmierć Juana Diego
1555 – Pierwsze świadectwo biskupa Meksyku Alonso Montufar o prawdziwości Objawień
1560 ok. – Indianin Antonio Valeriano spisuje dokument znany jako Nican Mopohua
1573 – Publikacja przez Juana de Tovar Prostego opowiadania o wydarzeniach w Meksyku
1647 – Zasłonięcie wizerunku szkłem
1648 – Pierwsza książka o Matce Bożej z Guadalupe autorstwa Ks. Miguela Sancheza
1666 – Zatwierdzenie tradycji oddawania czci Matce Bożej z Guadalupe
1723 – Arcybiskup Lanziego y Eguilaz nakazuje oficjalne badanie obrazu.
1737 – Zatwierdzenie Matki Bożej z Gwadalupe na patronkę Meksyku
1754 – Ogloszenie przez Benedykta XIV Matki Bożej z Guadalupe patronką Nowej Hiszpanii
1895 – Uroczyste ukoronowanie wizerunku koronami papieskimi
1910 – Ogłoszenie przez Piusa X Matki Bożej z Guadalupe patronką Ameryki Łacińskiej
1921 – Eksplozja bomby umieszczonej pod wizerunkiem, obraz zostaje nietknięty
1929 – Pierwsze uwagi fotografa Alfonso Marcue opisujące szczegóły odbicia wyglądającego jak głowa mężczyzny w prawym oku Maryi
1935 – Pius XI ogłasza Matkę Bożą z Guadalupe patronką Filipin
1945-1946 – Pius XII ogłasza Najświętszą Pannę z Guadalupe Królową Meksyku i Cesarzową Ameryk i stwierdza, że wizerunek został wykonany pędzlami nie z tego świata
1951 – Badacz Carlos Salinas zauważa w prawym oku wizerunek głowy mężczyzny. 1958 – Dr Rafael Torija-Lavoignet publikuje swe badania o zjawisku Purkyniego-Sansona jako uwidocznione na wizerunku z Gwadelupy
1959 – Polska konsekrowana Matce Bożej z Guadalupe
1961 – Jan XXIII nazywa Maryję z Gwadelupy Matk i Nauczycielkę ludów Ameryk
1962 – Dr Charles Wahlig ogłasza odkrycie 2 wizerunków odbitych w oczach Maryi
1975 – Usunięcie szkła dla umożliwienia przebadania wizerunku przez okulistę dr Enrique Grave
1979 – Dr Philip Callahan wykonuje zdjęcia włókien podczerwienią; w rezultacie stwierdza, że nie da się wyjaśnić powstania wizerunku jako dzieła rąk ludzkich
1979 – Jan Paweł II nazywa Maryję z Guadalupe Gwiazdą Ewangelizacji
1979 – Dr Jose Aste-Tonsman ogłasza odkrycie odbicia co najmniej 4 postaci ludzkich w obydwu oczach wizerunku
1990 – Jan Paweł II ogłasza Juana Diego błogosławionym; odwiedza Bazylikę w Meksyku
1992 – Jan Paweł II poświęca w Bazylice św. Piotra kaplicę ku czci Matki Bożej z Guadalupe
2002 – kanonizacja Juana Diego
Linki do stron o Objawieniach:
Historia Objawień po polsku (Voxdomini)
Historia Objawień po polsku (Opoka)
Tekst Objawień (Adonai)
Historia Objawień po hiszpańsku
Św. Juan Diego Cuauhtlatoatzin
Juan Diego urodził się ok. 1474 r. w mieście Cuauhtitlán, należącym do Królestwa Texcoco. Jego indiańskie imię Cuauhtlatoatzin w języku ludu Cziczimeków znaczyło: Mówiący orzeł lub Ten, kto mówi jak orzeł. Prawdopodobnie w 1524 roku, gdy miał ok. 48 lat, został ochrzczony przez jednego z pierwszych misjonarzy franciszkańskich o. Toribio de Benavente, zwanego przez Indian ubogim i przyjął imię Juana Diego. Należał do najliczniejszej, ale i najniższej warstwy społecznej Królestwa Azteków, sytuującej się tuż przed niewolnikami. Pracował na roli, a także wyrabiał maty z trzciny, które sprzedawał, zyskując skromne środki na utrzymanie. Ożenił się z kobietą o imieniu Malitzin, która na chrzcie przyjęła imię María Lucía i zmarła w 1529 roku.
Po jej śmierci Juan Diego przeniósł się do swojego wujka Juana Bernardino w Tolpetlac, skąd było bliżej do kościoła w Tlatelolco-Tenochtitlan. W każdą sobotę i niedzielę przechodził wiele kilometrów, by uczestniczyć w porannej Mszy św. i katechezie. Chodził o gołych stopach, tak jak wszyscy z jego klasy społecznej, zwanej macehualli. Juan Diego miał zwyczaj ubierać o chłodnych porankach grubo tkany kaktusowy płaszcz, zwany tilmą lub ayate, zrobiony z włókien kaktusa maguey.
Źródła historyczne podają, że po raz pierwszy Matka Boża ukazała mu się w sobotę 9 grudnia 1531 r., kiedy szedł wczesnym rankiem do Tlatelolco na Mszę św. i katechezę prowadzoną przez franciszkanów. Ujrzał wtedy piękną postać kobiecą, odzianą w różową tunikę i błękitny płaszcz, która przedstawiła mu się jako «Święta Maryja zawsze Dziewica, Matka prawdziwego Boga» i poprosiła, by na tym miejscu została zbudowana świątynia, w której będzie czczony Jej Syn. Poleciła Juanowi przekazać to przesłanie biskupowi w Meksyku.
Początkowo misjonarze franciszkańscy, a także biskup Juan de Zumárraga odnieśli się do Juana Diego nieufnie. Maryja podczas następnych objawień — które trwały do 12 grudnia 1531 r. — nalegała, by Jej polecenie szybko zostało spełnione. Juan Diego poprosił Ją wówczas o znak, który pomógłby przekonać biskupa. Matka Boża powiedziała mu, by udał się na szczyt wzgórza Tepeyac i nazbierał dla Niej kwiatów. Choć było to miejsce jałowe, Juan Diego znalazł tam piękne, wielobarwne kwiaty, które zebrał i okrył swoim płaszczem. Gdy bp Zumárraga rozwinął płaszcz, zebrani zobaczyli na nim wizerunek Matki Boskiej.
Wkrótce na wzgórzu Tepeyac powstał mały kościółek, który stał się celem licznych pielgrzymek Indian, Metysów i Hiszpanów. Szczególną czcią wiernych został otoczony wizerunek Matki Bożej — który w cudowny sposób pojawił się na płaszczu Juana Diego i zachował się do dziś — oraz Jej przesłanie pełne miłości i miłosierdzia skierowane nie tylko do ludności Meksyku, ale całego świata.
Za zgodą biskupa Juan Diego zamieszkał w pobliżu kościoła i służył w nim Panu oraz Jego Matce. Zostawił wszystko, co miał, by poświęcić resztę życia modlitwie i głoszeniu Ewangelii. Zmarł 30 maja 1548 r. i został pochowany w kościele, przy którym pracował.
Kult Juana Diego zaczął się szerzyć w Meksyku zaraz po jego śmierci. Jednym ze świadectw tego kultu jest świątynia, którą wzniesiono w Cuauhtitlán, miejscu urodzenia Juana Diego, a którą poświęcono Matce Bożej.
6 maja 1990 r. Ojciec Święty Jan Paweł II wyniósł go do chwały ołtarzy jako błogosławionego, a kanonizował 31 lipca 2002 r podczas uroczystej Mszy św. sprawowanej w bazylice pw. Najświętszej Maryi Panny z Guadalupe w stolicy Meksyku. Było to potwierdzenie kultu istniejącego od niepamiętnych czasów.
Historia procesu kanonizacyjnego
Juan Diego jest świętym nie przez to, że miał objawienia Matki Bożej, ale dlatego, że wsławił się w praktykowaniu heroicznych cnót. Podczas jego beatyfikacji, Papież Jan Paweł II wspomniał cnoty Juana Diego: „… jego prosta wiara, żywiąca się katechezami i otwarta na tajemnice; jego nadzieja i wiara w Boga i Dziewicę; jego miłość, jego pokora i ewangeliczne ubóstwo.(…) Żyjąc życiem pustelniczym tutaj niedaleko Tepeyac, był wzorem pokory. Dziewica Maryja wybrała go spośród najbardziej pokornych jako tego, który miał otrzymać tą kochającą i łaskawą demonstrację siebie przez objawienie Guadalupe. Jej macierzyńska twarz i błogosławiony obraz, który pozostawiła nam jako bezcenny dar, jest trwałą pamiątką tego wydarzenia. W ten sposób Ona pragnęła zostawić pośród was znak komunii i jedności dla wszystkich, którzy żyją razem na tej ziemi”.
Od XVI wieku istnieją dokumenty, które mówią o życiu i świętości Juana Diego. Jednym z najważniejszych jest bez wątpienia dokument z 1666 roku zawierający informacje kanoniczne dotyczące aprobacji święta Matki Bożej z Guadalupe przypadającego na dzień 12 grudnia. Informacje zawierają świadectwa ludzi (niektórych prawie stuletnich), którzy znali osobiście Juana Diego i świadczyli o jego przykładnym życiu. Jeden ze świadków, Marcos Pacheco, stwierdza: „ Juan Diego był Indianinem, który żył uczciwie, był dobrym chrzescijaninem, bał się Boga oraz miał dobre zwyczaje i sposób postępowania.”
Podczas obchodów 500-lecia narodzin Juana Diego w 1974 roku, biskupi z Meksyku oraz całej Amerki Łacińskiej zaproponowali jego kanonizację, uważając go za doskonały model świeckiego chrześcijanina. Biskupi zaznaczyli, że ich pragnienie jest potwierdzone przez znaczną część ludności meksykańskiej. 15 czerwca 1981 roku Konferencja Biskupów Meksyku zebrana na swoim 10 Zebraniu Plenarnym wysyła formalny list z prośbą o rozpoczęcie procesu kanonizacyjnego.
7 stycznia 1984 roku rozpoczyna się oficjalny proces kanoniczny Sługi Bożego Juana Diego. Proces badawczy trwa ponad dwa lata i kończy się 23 marca 1986 roku wysłaniem całej zabranej dokumentacji do Rzymu. Rzymska Kongregacja ds. Kanonizacji, 7 kwietnia 1986 roku wydaje Positio, które jest zatwierdzone przez jej członków, a 9 kwietnia 1990 przez Ojca Świętego Jana Pawła II.
6 maja 1990 roku, Jan Paweł II, podczas swojej drugiej pielgrzymki apostolskiej do Meksyku, przewodnicząc uroczystej Mszy Świętej w Bazylice w Guadalupe ogłasza Juana Diego błogosławionym. 20 listopada 1990 roku rozpoczyna się proces dotyczący cudu, który miał miejsce 3 maja tego samego roku. Dotyczył on 20-letniego Juana José Barragán Silva, który przeżył upadek z wysokości 10 metrów. Jego stan był na tyle poważny, że według wiedzy medycznej nie było dla niego ratunku. Jego matka gorąco modliła się do Juana Diego o cud przeżycia jej syna. Po badaniach medycznych przeprowadzonych przez specjalistów w Meksyku, dokumentacja cudu została wysłana do Rzymu, gdzie 26 lutego 1998 roku zgromadzeni specjaliści z różnych dziedzin potwierdzili niewyjaśnione, z punktu widzenia medycyny, uzdrowienie.
Po aprobacji cudu przez konsultorów teologicznych w 2001 roku, 31 lipca 2002 roku Jan Paweł II, podczas swojej pielgrzymki do Meksyku ogłasza Juana Diego świętym.
Linki do artykułów o św. Juanie Diego Cuauhtlatoatzin
Biografia po polsku (Opoka)
Biografia po polsku (Vox Domini)
Biografia po polsku i inne teksty powiązane (Brewiarz)
Biografia po hiszpańsku (Basilica)
Biografia po hiszpańsku (aciprensa)
Dokumenty hiszpańskie na temat historyczności Juana Diego po hiszpańsku
Dokumenty metyskie na temat historyczności Juana Diego po hiszpańsku
Dokumenty indiańskie na temat historyczności Juana Diego po hiszpańsku
„Nican Mopohua” na temat historyczności Juana Diego po hiszpańsku
Strona z Wikipedi o św. Juanie Diego